Toevallig kwam ik al surfend hier terecht en ik wil eens kijken of hier mensen zijn met dezelfde soort ervaringen als ik.
In 2002 begonnen mijn klachten. Pijn op de borst bij inspanning. Naar de huisarts, die liet bloed onderzoeken en concludeerde daaruit dat ik in geen geval last had van mijn hart. Ik paste ook helemaal niet in het plaatje; ik ben een vrouw, rook niet, was toen 36 en geen last van overgewicht. In de loop der tijd ben ik nog een paar keer naar de huisarts gegaan, omdat mijn klachten verergerden en ik het gevoel had dat het mijn hart was. Pilletje tegen slokdarmproblemen gekregen en dat was het dan. In 2005 toch weer terug met de vraag of ik dan niet kon worden doorverwezen naar de longarts. Misschien was dat het? Bij longarts longfunctieonderzoek gedaan en de conclusie was: hyperventilatie. Aaargh! Wéér naar de huisarts, nu lichtelijk geirriteerd.
Gevraagd om een hartfilmpje en met briefje naar ziekenhuis gestuurd waarop stond: 'gelieve ECG te verrichten bij mevrouw xxx, e.e.a. ter geruststelling'. In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een ECG in rust. Ik zag de bui al hangen; in rust had ik nergens last van, dus zou er wel helemaal niks uit dat filmpje komen. Dacht ik. Gelukkig werd meteen duidelijk dat er iets helemaal niet in de haak was en toen is het balletje gaan rollen. Tot grote schrik van de huisarts moest ik in 2005 maar liefst drie keer gedotterd worden en kreeg ik tijdens de behandeling twee maal een licht hartinfarct, wat vreselijk veel pijn deed en waar ik erg beroerd van ben geweest. Na twee keer dotteren had het goed moeten zijn geweest, maar drie maanden na het dotteren kreeg ik vrij plotseling een instabiele angina pectoris en moest ik weer halsoverkop naar het ziekenhuis. Intussen heb ik een stuk of zes stents, waarvan één maar liefst zes (!) cm lang is. Kerstboomverlichting werd het al gekscherend genoemd toen ik voor de derde keer op de tafel lag. Nou ja, nu zijn we anderhalf jaar verder en ik voel me hartstikke goed. Ik sport en werk weer gewoon en soms lijkt het net alsof er niets gebeurd is. Tot ongeveer een maand geleden ik ineens die pijn op mijn borst weer voelde, maar dan in rust. Vorige week werd ik 's nachts wakker en voelde mijn hartslag een beetje onregelmatig gaan en kort daarna twee vrij kortdurende aanvallen van angina pectoris. Een paar dagen later kreeg ik het 's avonds, weer in rust en na een pilletje onder de tong, verdween het binnen een paar minuten. De pijn is minder intens dan de vorige keren en ik heb tot nu toe geen last bij inspanning, dus ik snap er niks van. De vorige keren was de pijn ook wat branderig en nu is hij samensnoerend, drukkend. Toevallig moet ik volgende week naar de cardioloog voor een laatste controle. Er is vorige week een echo gemaakt en vandaag bloed geprikt. Volgende week een inspanningstest en als daar niks uitkomt, weet ik het ook niet. Ik maak me er maar niet druk om en ik weet donders goed wanneer ik 112 moet bellen.
Het is een beetje een onsamenhangend verhaal, maar dat komt omdat het eigenlijk veel langer is dan ik hier heb kunnen neerzetten. Er zal ook hier waarschijnlijk wel niemand zijn die zich hierin herkent, maar het laat wel even zien hoe je op de artsen kunt vertrouwen.
Vlak voor de derde dotterbehandeling had ik al tegen de cardioloog gezegd dat het niet goed voelde en dat ik dingetjes voelde. Hij gooide het meteen weer op hyperventilatie. Doodziek word ik daarvan. Als er nou één iemand op deze aardkloot is die NIET hyperventileert, dan ben ik dat wel. Hierdoor ga ik minder snel naar een arts, omdat ik toch wel weet dat er niks aan gedaan wordt tot je nagenoeg de pijp uit bent. Ze geloven alleen de apparatuur en de patient is iets waar vervelend geluid uit komt. Mijn vader (63) heeft jaaaaren met hartklachten rondgelopen en artsen zeiden tegen hem (letterlijk) dat het tussen zijn oren zat. Zelfs ik dacht dat, omdat er nooit iets uit de onderzoeken kwam. Tot hij uiteindelijk naar Belgie ging voor een onderzoek en onlangs heeft hij dus een 5-voudige bypass moeten ondergaan. Het zat inderdaad tussen zijn oren, maar wel een halve meter lager. Tot overmaat van ramp heeft mijn broer, 37, lang en mager, wel een roker, in december een hartinfarct gehad. Zomaar, ineens en hij was vanwege onze familiehistorie nét compleet binnenste buiten gekeerd door een cardioloog. Nou jaaah
